«Ἄτιμον εἶναι τόν ἐν στάσει τόν δῆμον μηδετέρας μερίδος γενόμενον»

Η προσήλωση στο ατομικό και η αδιαφορία για το κοινό συμφέρον απεργάζεται την παρακμή των κρατών

«Τῆς ἀρετῆς, εἰ μέλεις πόλις εἶναι, οὐδένα δεῖ ἰδιωτεύειν»

(ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ)

«Από τη στιγμή που θαπει κανείς, προκειμένου για τις υποθέσεις του κράτους, «Tιμ' ενδιαφέρει;», μπορούμε να υπολογίζουμε ότι έχει γίνει το πρώτο βήμα για την παρακμή τον κράτους αυτού». Η φράση αυτή του Ζ.Ζ.Ρουσσώ φρονούμε ότι αποτελεί την καλύτερη αφετηρία για την ανάπτυξη των ιδεών μας σχετικά με το εξεταζόμενο θέμα.

Κατά τον Αριστοτέλη, «ὅταν τό πλῆθος πρός τό κοινόν πολιτεύηται συμφέρον, πολιτεία καλεῖται». Σύμφωνα με τον ορισμό αυτό, για να έχει κάποιος δικαίωμα να φέρει τον τίτλο του πολίτη και να λογίζεται οργανικό μέλος μιας κοινωνίας, πρέπει τα ενδιαφέροντά του να μην στρέφονται αποκλειστικά γύρω από το ατομικό του συμφέρον, αλλά να επεκτείνονται ευρύτερα μέσα στον κύκλο της ολότητας. Όσοι κατά την αρχαιότητα έδειχναν αδιαφορία για τα κοινά και αποκλειστική μεριμνά τους ήταν η προαγωγή του ατομικού μόνο συμφέροντος ονομάζονταν «ἰδιῶτες». Ο όρος αυτός προσέλαβε σταδιακά ονειδιστική σημασία και τελικά ξέπεσε στην έννοια του απαίδευτου και του ανόητου, σημασίες που με την ίδια λέξη βρίσκου­με σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες. Έκφραση της περιφρόνησης, που αι­σθάνονταν οι Έλληνες για τους μη ασχολούμενους με τα κοινά, είναι και η περίφημη φράση του Περικλή: «Τόν μηδέν τούτων μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα ἀλλ' ἀχρεῖον νομίζομεν» (=Δεν θεωρούμε φιλήσυχο αλλ' άχρηστο αυτόν που δεν ασχολείται με τα κοινά).

Είναι, λοιπόν, άχρηστος κ' επικίνδυνος για το κοινωνικό σύνολο όποιος αδιαφορεί για την προαγωγή του κοινωνικού συμφέροντος και στερεί από αυτό τη δημιουργική του παρουσία. Καθότι μια οργανωμένη κοινωνία, για να λειτουργεί καλά, πρέπει να στηρίζεται σ' ένα σύνολο αρχών. Η θεμελιωδέστερη αρχή είναι αυτή που ορίζει την ενεργό πάντων συμμετοχή στα κοινά όχι σαν δικαίωμα αλλά σαν υποχρέωση. Το κοινωνικό συμφέρον είναι μια συνισταμένη με συνιστώσες τις επιμέρους των πολιτών προσφορές. Αν ο πολίτης δεν μεριμνά για το κοινωνικό σύνολο και αρνείται την προσ­φορά του, τότε η συνισταμένη της κοινωνικής προόδου εξασθενεί και απο­δυναμώνεται.

Η κοινωνία είναι ένας πολυκύτταρος οργανισμός και κάθε μέλος της είναι ένα ειδικευμένο κύτταρο. Άτομα, που ασχολούνται μόνο με τ’ ατο­μικά τους ζητήματα, μοιάζουν με τα υπερτροφικά εκείνα κύτταρα, που διογ­κώνονται συνεχώς και μεταβάλλονται σε καρκινώματα του οργανισμού. Ο ατομικισμός είναι καρκίνωμα για το κοινωνικό σύνολο και γι'αυτό, προκειμένου μια πολιτεία να ευδοκιμήσει, πρέπει όλοι οι άξιοι πολίτες της να θεωρούν σαν υπόθεσή τους προσωπική τις υποθέσεις του συνόλου.

Οι αρχαίοι είχαν τόσο πολύ εξαρτήσει τη σωτηρία και την ευδαιμονία των πόλεων από την ενεργό συμμετοχή όλων στα κοινά, ώστε ο Σόλωνας ψήφισε νόμο που όριζε: «Ἄτιμον εἶναι τόν ἐν στάσει τόν δῆμον μηδετέρας μερίδος γενόμενον», δηλαδή να αφαιρούνται τα πολιτικά δικαιώματα από εκείνον, που σε περίπτωση εμφύλιας διαμάχης δεν συντάσσεται με τη μια ή την άλλη παράταξη. Αυτό βέβαια το έκανε ο σοφός νομοθέτης, για να υποχρεώσει τους άριστους πολίτες σε στιγμές πολιτικής οξύτητας να συν­ταχθούν σ' ενιαίο μέτωπο για την ανάσχεση των φαύλων. Γιατί, όταν οι άριστοι στο ήθος και στο πνεύμα πολίτες αδιαφορούν για τα κοινά και, λό­γω αδιαφορίας ή πικρίας, ιδιωτεύουν, τότε παρέχεται η δυνατότητα στους φαύλους να κυριαρχούν μέσα στον κοινωνικό και πολιτικό χώρο. Για το λόγο αυτό είναι συμφέρον όλων μας η εξυγίανση των πολιτικών και κοινω­νικών ηθών με την ενεργό συμμετοχή των αρίστων στα κοινά.

Οσάκις οι άνθρωποι επιδιώκανε την προαγωγή του ατομικού τους συμφέροντος μεσ' από την προαγωγή του κοινωνικού, οι πολιτείες ακμάζανε. Αντίθετα η ατομική υπερτροφία τις οδήγησε στο μαρασμό. Χαρακτηριστι­κό παράδειγμα η παρακμή των αρχαίων ελληνικών πόλεων, που άρχισε τον Δ' π.Χ. αιώνα. Αυτή οφείλεται στην αλλαγή της νοοτροπίας και της ψυχο­λογίας του Έλληνα. Ο Έλληνας του Ε' αιώνα ήταν πολίτης, ενώ ο Έλληνας του Δ' αιώνα ήταν ιδιώτης. Ακόμη η Σπάρτη, εφόσον ίσχυε σ' αυτή η καθιερωμένη από τη Λυκούργεια νομοθεσία «πενία», που ανά­γκαζε τους πολίτες ν΄ ασχολούνται μόνο με τα κοινά, δέσποζε σ' όλες τις ελληνικές πόλεις. Αφότου, όμως, όπως λέει ο Πλούταρχος, εισέδυσε στην πόλη «ἀργύρου καί χρυσοῦ ζῆλος» και οι πολίτες ενδιαφέρονταν μόνο για την ατομική του ισχύ και πλουτισμό, η Σπάρτη έγινε σκιά του παλαιού εαυτού της και τρεφόταν με τις παραδόσεις της.

Διαχειριστης : Επειδη τα παραπανω ειναι αρκετα και αρκουντος διαφωτιστικα

δεν θα τα προχωρησω αλλο ουτε θα τα σχολιασω 

το θεμα ειναι αυτα που συμβαινουν στην οικονομικη κριση που ζουμε

και η οποια δεν ηρθε ξαφνικα μια αρρωστημενη κατασταση χρονια με 80 ετη ενος παρακρατους που στην ουσια εισεπρατε αυτο και οχι το Κρατος της Ελληνικης Δημοκρατιας αυτα πληρωνουμε τωρα απο το 2010 και μετα 

το παρακρατος εβγαλε ολους τους παρακρατικους σε προωρες συνταξεις εντελως παρανομα και εγιναν προσληψεις παρανομες 

η προσπαθεια να επανελθει το παρακρατος και το φαυλο παρελθον 

δεν θα πετυχει 

ο κρατικος καπιταλισμος εχει παρει τελος 

οι τυχοδιωκτες με ακραιες ομαδες προσπαθουν να δημιουργησουν κλιμα αναταραχης

τωρα ο Σολων λεει πρεπει να παρουμε θεση τι θελουμε 

ηλθε η ωρα να παρουμε μεγαλες αποφασεις 

προσωπικα ειμαι κατα των συλλαλητηριων διαμαρτυριες και καταληψεις δρομων και κτιριων 

που κυριως τις κανουν μισθοφοροι 

η οχλαγωγια με σφυρικτες και ντουντουκες πρεπει να σταματησει

πιστευω οτι η μεγαλη πλειοψηφια των Ελληνων κατα 96% ειναι υπερ της Ευρωπης αλλες λυσεις δεν υπαρχουν 

την Δευτερα πρεπει να παρθει η σωστη αποφαση 

θα ηθελα να πω οτι αυτην στιγμη η Ελλαδα εχει 3,000,000 συνταξιουχους ενω επρεπε να εχει 1,500,000

οι ξενοδοχοι επρεπε να πληρωνουν φορους 

και εχουν απαλαγες ΕΛΕΟΣ

ειναι και αλλα πολλα 

αλλα προεχει η εθνικη ενοτητα  

το καλον ειναι να γινει Κυβερνηση εθνικης ενοτητας 

ομονοια ενοτητα ομοψυχια